Wrazidlaty karlus / Elżbieta Grymel
Wrazidlaty karlus / Elżbieta Grymel

 
Jak Ponboczek stworzoł świat, to sie mu tam czasym co niy udało tak, jak zamiarowoł. No, a tyn rogaty tyż roztomańte dziadowstwa nastworzoł, choćby yno tako mucha, co żech wom już roz ło tym bojała, pamiyntocie?
Bezto Ponbocek te wszystki stwory: myszy, nornice, gady, żaby, jaszczurki, muchy, kopruchy i jeszcze inszo łoszkliwo gadzina co do jednego wychytoł, do miecha wsadził, fest zawionzoł i zamiarowoł kajś tym fronknońć, ale niy było kaj! Prziszło mu do gowy, że na końcu świata, je tako wielgaśno przepaść i jakby ich tam wszystkich wciepnoł, to by już nigdy na wiyrch niy wylazły, bezto wybroł sie Ponboczek na tura. Szeł tak dłogo, aż go rozbolały nogi, no to se siodł pod stromym przi drodze, coby se trocha łoddychnońć. Jak tak siedzioł, to se popatrowoł po łokolicy, łoroz widzi, jak ku niymu idzie taki jedyn paradny a szwarny karlus we biołej koszuli. Na nogach mioł czerwione, wysoki strzewiki, a rynce trzimoł we kapsach łod czornych galot. Ponboczek kiwnoł na niego a nakozoł mu, coby tyn miech ze tym chacharstwym zaniosł na koniec świata. Niy padoł mu, co je w pojstrzodku, yny zakozoł łotwiyrać. Tyn synek, co mu Józef było na miano, był łogromnie wrazidlaty. Jak usłyszoł, co Ponboczek godo, to go aż mierziło, coby zarozki do tego miecha zajrzeć. Przi Ponboczku sie jednako boł, bo wiedzioł, że dostanie po pazurach, ale jak yno skryncił za gorka, to se padoł, że go już Ponboczek niy widzi a miech rozwionzoł! A to sie karlus dziwowoł: kajjaki siaroństwo ze miyszka wylazło a po krzach sie pokryło, a nojgorsze to było to, że niy dało sie ich chycić nazod! To sie dziepiyro Józef zlonkł a zaczon Ponboczka wołać na pomoc, ale łon tyż tu wiela niy poradził i ani jednego gizda niy chycili! Bezto Ponboczek fest sie roznerwowoł na zgłobnego karlusa i padoł mu tak:
– Za kara bydziesz Józefie szukoł wszelkich gadow do końca twojigo życio, a za tobom twoji dzieci a wnuki, a potym wnuki twojich wnukow i tak podzie aż do końca świata!
Karlus zgupioł, bo niy wiedzioł, jako to mo rozumieć, ale we tyj samej kwili poczuł, jak mu rosnom skrzidła zamiast rynków a nos robi sie dłogi, choćby dziob. Końce biołych krzideł mioł czorne, bo rod trzimoł rynczyska we kapsach łod czornych galot, a szłapy zrobiły mu sie czerwione łod botow , co w nich rod chodził. We jednej kwoli zmiynił sie we boczonia!
Teroz już wiycie, czamu boczoń łazi po łonce za żabami a gadami. Pod kożdo trowka zaglondo, a myszom a chrobokom tyż niy przepuści!

Grymlino

Komentarze

Dodaj komentarz