Dziepiyro we wieczōr szło se siednōnć na zegrōdce abo na balkonie. Jedyn roz prziszli ku nōm nasze znajōmki – Antek a Wisia. Wtynczos my se siedli na balkonie ôd strony szkoły. Zaczli my godać, a ôroz Wisia wrzaskła: Kościotrup! I strzelyła nazod do chałpy. a Antek polecioł za niōm! A nōm prziszło zaroz do gowy, że to możnej nasze dziecka powiesiyli kaj tako graczka ze ôdpustu, co skokała jako kasper?! Jednako my nic takigo niy znodli, bezto za kwila chcieli my tych znajōmkōw wołać nazod, ale ôni już sami prziszli. Wisia pojrzała yno zza dźwiyrzi, wyciōngła rynka
a pokozała na szkoła.
– Tam we ôknie! – padała a skryła sie nazod.
Jak my sie tam podziwali, to my zaroz forskli śmiychym! Naprzeciwko bōło ōkno ze biologicznej pracownie, ale wtynczos przi ôknie stoł tyn plastikowy kościotrup, co sie dziecka na nim czynści ludzkigo ciała uczyły, a bōł gryfnie ôbstrojōny! Na łebie mioł czopka szildōwa, a na karku jakisi szlajfki we roztolicznych farbach! Krom nos śmioł sie tyż Antek, ale Wisia sie rozbeczała, a potym, już we chałpie, nōm ôpedziała, czamu sie tego kościotrupa tak wylynkała. Jak jeszcze sama chodziyła do siōdmej klasy to pamiyntała, że w jeji szkole tyż taki sōm stoł. Dziecka mu przoli a Kostuś mu godali i żodyn sie go niy boł! Ale jedyn roz mieli zastympstwo ze rechtōrym ze licyjōm i ôn im padoł, że jeszcze we jednym szranku stoji prawy szkielet, co na nim uczyli za jego modych czasōw. Synczyskōm to sie uwidziało, a po cichu go ze tego szranku wyciōngli, coby postraszyć paniczka biologiczka!
Jednako do tyj paście chytła sie Wisia, co miała we tyn dziyń dyżur we pracowni. Ledwie dźwiyrze ôtwarła, cosik sie na nia przewalyło ze zadku, a posypały sie ludzki kości! Dziołcha już nic wiyncy niy widziała, a prziszła do sia dziypiyro we gabinecie ôd higiynistki, kaj jōm zaniōśli. Potym jeszcze synczyska dziołsze nagodali, że tyn prawy kościotrup jōm hnet zebiere na drugi świat! Tamte prawe ludzki kości bezmała na kerchowie pochowali, coby wiyncy dziecek niy straszyły, ale ōna sie porzad boła, a niyrada na kościotrupy sie dziwała, choby i ze plastiku były.
Komentarze