Nasza starka mo zdalne sterowani

Nojprzōd trza tu pōmianōwać te wszyjski zwiyrze, co u starki po placu lotajōm. Sebek znoł ich wszyjskich, ale yno ze ksiōnżki, co mu jōm mamulka „na dobranoc” czytała, ale żywe były jednako sto razy piykniyjsze niż te na ôbrozkach.
Za tyn tydziyń, co tam bōł, to sie nalotoł ze kamratami, co po sōmsiedzku miyszkali. Kryli sie we studole, kōmpali we stawie, poszli na „raps” na gruszki i wiela jeszcze inkszych rzeczy napochali, co sie ô nich starka niy śmiała sie dowiedzieć, boby sie ôgrōmnie gorszyła! A potym by naklachała wszyjstek cioteczce a Sebkowej mamulce.
Jak synek prziszoł nazod bōł cołkym inkszy niż przōdzi, jakby starszy a stateczniyjszy sie zrobiył! Ôjcowie sie radowali, że synek im tak zmōndrzoł, a ani im do gowy niy prziszło, co tym mały szkłōdnik u tyj starki nawyrobioł! I we tym przipadku społniło sie stare przisłowie: Kery myni wiy, to lepszy a spokojni śpi! Synek zamiarowoł jeszcze pojechać do starki na bezrok, ale tyż bez ôjcōw. Bezto za dużo w dōma niy godoł ô tym, co tam widzioł, ale roz sie przeblaknōł.
– Babcia ma takie „zdalne sterowanie”, a często go używa! – pokwolił sie roz we niydziela przi ôbiedzie.
A jako wyglōndo? – spytoł sie zaroz tatulek.
– No, takie długie, brązowe, a jak go babcia naciśnie to zaroz ono wszystko wyłącza: I światło w pokoju i wodę w łazience…
– Richtik żeś to synku widzioł? – pytoł sie dali tatulek.
– Tak! – padoł Sebek.
– No niymożliwe! Isto se moja mamulka pilota kupiyła, a tak na ta elektronika dycki buczała! -pomyśloł se tatulek a prziszło mu do gowy, coby zaroz we wieczōr do starki zazwonić.
– Co to mocie mamulko za „zdalne sterowanie”– spytoł sie zaroz na poczōntku godki, a starka się yno ôśmioła, bo sie kapła , że Sebek sie wygodoł przed ôjcami.
– Wiysz synku – zaczła – to jo tak Sebkowi pedziała, jak sie mie pytoł co to robia! Mōm taki dłōgi kijoszek i jak kaj niy poradza siōngnōnć to se nim pōmōgōm! Jako widzisz, to
je ôgrōmnie przidatne „zdalne sterowani”!

Komentarze

Dodaj komentarz