Dziyń polnioka

Nasz jedyn sōmsiod mioł połny gołymbnik roztōmańtych pultōw. Jedne, to bōły taki, co ôn za nich kupa piniyndzy doł, bo mu sie fest widziały, a przed kamratami gołymbiorzami mōg sie potym nimi poparadzić.! Dycki godoł, że te rasowe ptoki to sōm nojszprzytniyjsze pulty na świecie. Jednako na flugi ich niy puszczoł, boby mōgły sie stracić kaj po drodze, a ôn by prziszoł i ô piniondze i ô uciecha! Do czornej roboty mioł taki zwykłe polnioki, co mu te wszyjski nagrody a puchary prziniosły!

Nasza ciotka Frida miała syjamsko koczka, co jōm po wystawach woziyła, a fest se na nia myślała, że to je tako paniczka miyndzy koczkami! Cōż kej ta kocio arystokratka miała plebejski upodobani! Jak sie ji udało uciyc ze chałpy, to sie zaroz sporziła ze jakimsi polniokiym, co mu po polsku dachowiec godajōm, a narobiyła swoji paniczce umsztyndy! Ciotka bōła jednako dobro baba i tym maluśkim polnioczkōm dycki dobre chałpy znodła. Jednego kocura my tyż ōd ni dostali. Piykny niy bōł, ale za to fest mōndry, tak, jako to yno kociska poradzōm.

Moji wszyjski psioki to tyż bōły a sōm polnioki! Żodnegoch niy kupiyła, bo wszyjski my dostałi, a jedna suczka to my znodli! Jednako żodyn ji niy szukoł, bo jo bez cołki miesiōnc ôgłoszynia po ôsiedlu rozlepiała. Piyrszymu naszymu psu bōło na miano Burek, tak go pōmianowoł jego piyrszy panoczek, a my mu już miana niy zmiyniali. Drugigo my wołali Lord. Te miano wymyślała mu jo, bo jak my go szli zaszczypić do weterynarza, to szeł chop ze takōm zagranicznōm reklamōwkōm, co na ni tak praje pisało. Potym byli jeszcze Reksio, co sie ôkozoł Reksiōm, czorny Lord i Puszek, co wcale puszysty niy bōł, a sierś mioł ôstro jak szczotka do klozetu. Małego Luksika, co bōł ôgromnie gryfny, ôsiedlowe dziecka ze placu wypuściyli a do swoji chałpy na pora dni wziyni bez pytanio! Jak ich ôjcowie pognali, to prziniośli go nazod. Potym prziszoł ku nōm Rambo – synek ôd Reksie, a maluśko Dorka. To bōła ta znojdziōno suczka. Za pora lot dostali my Juniora, co go niy chciała kamratka ôd naszyj cery, bo sie ji wiyncy widziały yorki. A na kōniec przikludziła sie ku nōm Kejti, jak nasze wychowanki jechali do Anglie. I musza Wōm pedzieć, ze te wszyjski wielorasy sōm ôgrōmnie mōndre!

Komentarze

Dodaj komentarz