Strachy w żorskim młynie / Elżbieta Grymel
Strachy w żorskim młynie / Elżbieta Grymel

Na początku lat 70. dostałam pracę laborantki w żorskim młynie i bardzo się z tego cieszyłam, bo mogłam choć trochę pomóc finansowo swoim rodzicom. Niektórzy z naszych znajomych dziwili się, że chcę pracować w „takim” miejscu, zaś inni interesowali się wyłącznie tym, jak mi tam się pracuje, co mnie trochę zaniepokoiło, ale nic więcej z nich nie wydusiłam. Żeby tam pracować, na początku musiałam ukończyć kilkudniowy kurs z technologii żywności i młynarstwa i dowiedziałam się wtedy wielu interesujących rzeczy, o których wcześniej nie miałam pojęcia. Potem przez kilka następnych dni pracowałam na rannej zmianie razem z innymi laborantkami. Kiedy szefostwo stwierdziło, że mogę już pracować bez nadzoru, przeniesiono mnie na zmianę popołudniową. Przez kilka godzin pozostawałam wtedy w laboratorium sama. Miało to zazwyczaj miejsce po godzinie 15.00, kiedy to pierwsza zmiana udawała się do domu i trwało teoretycznie do godziny 20.00, ale często musiałam zostać dłużej, bo koleżanki z pierwszej zmiany nie zawsze zdążyły wykonać wszystkie konieczne badania. Kiedy laboratorium opustoszało, robiło się w nim nieswojo. Drzwi były zamknięte na klucz, bo pomieszczenia laboratoryjne znajdowały się na uboczu, a ciągle miało się wrażenie, jakby w tym wnętrzu przebywał ktoś jeszcze oprócz laborantki. Można było usłyszeć jakieś tajemnicze stuki i szepty, czasem po pomieszczeniu przeszedł jakiś dziwny powiew, jakby ktoś otworzył okno lub drzwi, co w rzeczywistości nie miało miejsca. Kiedy indziej słyszałam wyraźnie, że „ktoś” podniósł pokrywę na pojemniku z kwasem, gdzie wytrawiane były tygielki do oznaczania popiołów, i przekładał je do jakiegoś pustego naczynia, a w pracowni nie było nikogo oprócz mnie. Niekiedy drżały bez powodu naczynia laboratoryjne na półkach i działo się to jakby falami, kiedy jedne skończyły, inne zaczynały ten sam spektakl. Bywało, że radio, które należało do koleżanki pracującej na pierwszej zmianie, włączało się samo i odnosiło się wrażenie, że „ktoś” lub „coś” reguluje natężenie jego głosu.
Często podskakiwałam ze strachu, kiedy w pomieszczeniu znienacka rozległ się jakiś głośny dźwięk. Wrażenie to potęgowała świadomość, że w laboratorium straszy! Tak mówili niektórzy starsi pracownicy młyna i wspominali jedną z laborantek, którą kiedyś coś tak bardzo przestraszyło, że nie chciała już wrócić do pracy i następnego dnia złożyła natychmiastowe wymówienie.
Dziś zapewne owe odgłosy tłumaczyłabym sobie inaczej, np. drganiami budynku, w którym pracują maszyny mielące, ale wtedy uległam sugestii i święcie wierzyłam, że „coś” pojawia się w laboratorium o „szarej godzinie”. Ponieważ straszydło nie atakowało mnie nigdy bezpośrednio, tylko hałasowało gdzieś w tle, więc postanowiłam je oswoić. Polegało to na tym, że słysząc pierwsze podejrzane odgłosy, starałam się do niego odezwać i swój monolog rozpoczynałam od stwierdzenia: Chyba nie zrobisz mi krzywdy? Przecież ci nie przeszkadzam... Wierzcie lub nie, ale to pomagało! Chyba bardziej mnie niż temu „poltergajstowi”, który tam hałasował. Po kilku miesiącach wysłana zostałam w delegację i do żorskiego laboratorium już nie wróciłam.

1

Komentarze

  • Odważny Cały czas coś straszyło... 22 lutego 2018 18:23Albo Uopce w okolicznych stawach, na Hulokach, na Żwace, teraz jeszcze ten młyn...

Dodaj komentarz