Jo miała w dōma doś wielgo bibliotyczka, ale tyj ksiōnżki w ni niy bōło, choć jōm wydrukowali po polsku we 1957 roku. Bezto żech ôgrōmnie zowiściyła kamratce, co ji jōm ôjcowie kajś kupiyli na Godni Świynta. Ta dziołcha była jednako tako chamiato, że ji ani poôglōndać niy dała. Boła sie, że jōm pazurami umaraszymy, jakby my rynkōw niy myli! Nasz tatulek to wszyjstek widzioł, ale nic na to niy godoł. Jednako w jedyn dziyń, już po Nowym Roku padoł, że musi jechać do kamrata do Glywic. Roz-dwa sie uwinōł a do wieczerze bōł nazod. Jak my pojedli, ôn wyciōngnōł ze tasze tako staro, ôdropano ksiōnżka, a zaczōn czytać. To bōło to, co jo chciała słyszeć! Na tych starych ôbrozkach tyn ber Puchatek niy był taki piykny, jako teroz we tych wszystkich filmach do dziecek, ale mie to niy wadziyło. Jo bōła tako tymu rada, żech ani niy chciała iś spać, podwiel tego do kōńca niy poczytōmy. Ale tatulek mi radziył, cobych se tyż ôstawiyła cosikej na drugi dziyń. I tak bez cołki tydziyń nōm, dzieckōm, ô tym Puchatku a jego kamratach czytoł! We tyj ksiōnżce (wydrukowanyj jeszcze za staryj Polski) tyn ber Puchatek mianowoł sie troszka inakszy, ale mie to niy wadziyło, bo tatulek padoł że to je tyn sōm, co sie u nos mianuje Puchatek. Drugo czyńś „Chatka Puchatka” jo se już poczytała sama i tak se myśla, że to bōła ta nojpiykniyjszo ksiōnżka ze tych mojich nojmodszych czasōw. Do dzisio przaja tymu hrubymu berowi, co mioł maluśki rozumek, ale wielgaśne serce, a co Wy, ô tym myślicie? Nojwiyncy mi sie we tym wszyjskim widziało, że tyn Puchatek, to niy bōł żodyn ideał. Poradziył, co przekryncić, abo co źle porachować, a dycki robiył to tak, coby wyszoł na swoji. Do dzisio pamiyntōm, jak chcioł ukraś pszczołōm miōd. Bezto udowoł balōnik, ale pszczoły gupie niy bōły… Abo jak ze tym maluśkim wieprzoszkiym, co mu kamraci godali Prosiaczek łaziył na ôkoło swoji chałpki, a szukoł szpiōnōw? Bo co roz prześli, to za kwila znodli jeszcze wiyncy śladōw… Jo to jeszcze do dzisio rada spōminōm, chocioż je mi już bez szejśdziesiōnt lot.
Komentarze