Elżbieta Grymel
Elżbieta Grymel

 

Po naszymu


 

Dzisioj na naszych Hulokach mōmy Muzeum Ôgnia, hotel a sklepy tam stojōm, ale tak bez piyndziesiōnt lot nazōd żorski Huloki wyglōndały cołkiym inakszy. To były jedne wielgi barzoły! Krōm tego były tam taki dziwoki stowki a sodzowki, cołkym zarosłe ścinōm a tatarczuchym, kaj pōnoć jedyn żorski utopek urzyndowoł, ale ô tym żech Wōm już pisała.

Bez cołki lato na Hulokach szło potkać tako myńszo zorta dziwokich kaczek, co majōm rade płytko a ciepło woda. Jednako nojpiyknij było tam pod kōniec siyrpnio, a nikedy na samym poczōntku wrześnio, kej nasze boczōnie leciały do tyj Afryki. Wtynczos na Hulokach dycki bez pora dni było bioło, tela sie ich tam poslatowało! Ci co tam bliżyj miyszkali niy poradziyli sie nadziwić, co te ptoki wyprowiały, cołkym jak ludzie: debatowały, klekotały, szkubały sie, sztuchały, czasym sie poprały, aże piyrzi leciało, a przed samym ôdlotym robiyły sōndy.

Jak był miyndzy nimi jaki boroczek, coby do tyj Afryki niy dolecioł, to go zaroz chciały zabić, tak go dziōbały! Nikedy takigo ptoka ludzie uretowali i zima u nich przesiedzioł we kurniku i ani na wiosna nikaj sie niy wybiyroł, yno ôstoł na lato! Jednego roku paniczka Madlyna, co miyszkała wele Hulokōw, prziniōsła dō nos, dō dōm modego boczōnia, co był fest poharatany, bo bezmała na nim te ôkropne ptoszyska tym sōnd robiyły! Jedne krzidło mioł połōmane, ale to mōj tatulek poradziył sprawić.

Yno zdało mu sie, że tyn ptok je taki słaby, że wiela już niy pożyje, bo ni mioł ani siyły sie brōnić, yno potulnie na ludzi sie dziwoł! Dziynki starce za pora dni boczōń już po placu łaziył, chocioż troszka kulwytoł. Eli to był boczōń abo boczōńka, tego jednako niy szło rozeznać, bo ptok wyglōndoł jak kożdy boczōń. Ale na wiosna zaczōn rychtować gniozdo na takij staryj wiyrzbie, co na kraju Hulokōw rosła. Potym se znod kamrata, a mode wysiedzioł. Jednako ś nimi do tyj Afryki niy polecioł, yno na podzim prziszoł nazod ku starce Madlynie i tak było bez trzi lata. A potym dziepiyro sie do tych ciepłych krajōw zabroł, isto był już zdrowszy, ale kożdy rok na swoja wiyrzba przilatywoł nazod.

Jednego roku wykludziyłach sie ze ôjcami na ulica Ôsińsko, bezto niy wiym, co sie potym ze tōm boczōńkōm stało.

GRYMLINO

PS. Dziynkuja panoczkowi Alojzowi Zimończykowi za pōmoc we ślōnskij korekcie.

Komentarze

Dodaj komentarz