W Polsce ponad 50 lat temu przyjęto Dzień Babci, obchodzony 21 stycznia oraz Dzień Dziadka świętowany kolejnego dnia, 22 stycznia. To piękne rodzinne święto obchodzone jest przez wnuczki i wnuków, niezależnie od wieku, w wielu polskich domach, a także instytucjach edukacyjnych i wychowawczych. Symbolicznie dziękujemy naszym najstarszym członkom rodziny za ich ofiarność wychowawczą, trud i poświęcenie.
Jednak coraz powszechniej te wyjątkowe dni wiele osób przeżywa w domach spokojnej starości, w dali od najbliższych i rodziny. Te piękne dni powinny uświadamiać nam, jak wiele zawdzięczamy swoim dziadkom. Zgodnie z opinią wielu wybitnych psychologów i pedagogów, uważam również, że w sposób szczególny kształtują naszą wrażliwość na potrzeby drugiego człowieka, a także budują naszą tożsamość, teraźniejszą i historyczną. Wprowadzenie tego wyjątkowego święta Dnia Babci i Dnia Dziadka sprawiło zwrócenie m.in. uwagi na los osób starszych, zarówno w wymiarze zdrowotnym, ekonomicznym i społecznym. Jednak, co budzi uzasadniony niepokój, ten olbrzymi kapitał wiedzy i doświadczenia wydaje się być coraz częściej nie zagospodarowywany w należytym stopniu. Uważam również, że wśród wielu złożonych kwestii dotyczących naszych dziadków coraz bardziej powszechnym jest samotność i osamotnienie.
Pomimo iż przyczyn może być wiele, np. choroba, cierpienie, brak krewnych czy przyjaciół, niemożność bycia zrozumiałym przez innych czy brak relacji osobistych z sąsiadami – to jednak uważam, że naszym obowiązkiem jest wspieranie seniorów, zarówno z naszych rodzin, a także tych osób, które widzimy po raz pierwszy.
Komentarze