Skond żech sie sam wziyna?

Nazod był dziepiyro we wieczor. Kożdy dziyń w doma czekoł na niego dobry, świyży łobiod, co go oma nawarziła!
Ta historyjo zdarziła sie jakoś na podzim. Starzika isto brała jakosikej gripa, bo mu sie niy chciało stować i łobudził sie dziepiyro, kej było już poł szostej! Łoblyk sie roz-dwa i za trzićwierci godziny był już na drodze ku Baranowicom. Kole krziża spotkoł jednego chopa ze Zostawy, co tyż szeł we tym samym keronku, bo mioł pole miyndzi Osinami a Baranowicami. Droga dobrze oba znali i chocioż było jeszcze troszka cima a nad łonkami wisiała lekko mgła, poszli na przijmo, miasto drogom. Na łonkach, kaj teroz stoji kościoł „Miłosierdzia Bożego”, dycki trza było dować fest pozor, bo tam wielgi bażoły były! Bezto starziki szli pomału, a trowa, co była siwo łod mrozu skrzipiała im pod nogami. Coby sie im droga niy ciongła, pogadywali se ło tym, co jeszcze trza zrobić przed zimom na roli. Łoroz posłyszeli wielgi lamynt:
– Ludziczki kochane je sam gdo? Kaj jo je? Skond jo sie sam wziyna? Łodezwijcie sie kery!
– Głos słychać, baby niy widać! – zawołoł na głos tyn chop ze Zostawy.– Kaj żeście som babeczko, bo my wos niy widzymy...
– Jo myśla, że kajś blisko wos, panoczki, zaroz na lewo mom jakiś krzok a za nim stary mostek bez gelyndra...
– Łostońcie tam, my zaroz ku wom przidymy! – padoł mój starzik a skryncił na prawo i za kwila chopy ujrzeli niywielgo baba we nocnej koszuli, co siedziała pod krzokiym kaliny a fest dzwoniła zymbami.
– Łokradli wos, napadli, łachy zebrali? – dopytywoł sie tyn chop ze Zostawy.
– Jo niy wiym skond jo sie sam wziyna! – rozbeczała sie baba.
– Jako to? Nic niy pamiyntocie?
– dopytywali sie chopy.
– Nic a nic, jo sie wczora kładła spać do swojigo łożka we Pszczynie, a dzisio, żech sie sam łobudziła ze zimy, a niy wiym ani kaj żech je!
– Som żeście wele drogi ze Żorow na Baranowice! – łodpedzioł mój starzik a doł tej istnej chleba a gorkigo tyju, a potym zakludził jom do nojbliższej chałpy.

Komentarze

Dodaj komentarz