Hań downij we grudniu dziecka mieli aż dwie przileżitości dostać jaki paskudy.
Piyrszo we świyntego Mikołaja, ale wtynczos tyż szmary łod diobłow, abo miyszek ze wonglym a łoszkrabinami szło dostać, jak sie łojcow niy słuchało! Jo sie dycki boła, że mie diobły spierom a byłach rada jak ich ze Mikołojym niy było. A jak już prziszły, to żech sie chowała za starczyne kiecki, bo żech wiedziała, że stareczka mi przaje, a mie im niy do! Roz jedyn ze Mikołojem, co mioł na gymbie tako straszno larwa, że aż pleca ciyrpły, prziszoł gryfny anioł ze koszykiym, ale mioł liche podarunki, bo Mikołoj przed robotom wloz do baru, a miech tam łostawił. Jak już był pod naszom chałpom, to sie kapnoł a szoł nazod, bo to niy było daleko, ale miyszka już niy było!
My ze bracikiym długo we Mikołaja wierzili, chocioż kamraci ze placu sie z nas śmioli. Tyn nasz dycki był taki, co wyglondoł na prawego, ale jedyn roz nom podpod! Wtynczos był jakiś myjszy, trocha hrubszy, mantel tyż mioł taki, jak deka na łożka u naszej starki a jeszcze spiynty babskom broszom. Jak nom kozoł rzykać, to sie łokozało, że głos tyż mioł babski, ale nojgorsze, że mioł załośniczki łod naszyj somsiadki. Tego to my już niy poradzili strzimać, a zaczli my sie śmioć, Mikołoj sie na nos wkurził, bezto my nic wtynczos niy dostali.
Drugo prziwilijo była po Wiliji, kiej dziecka mogli zjeść wszystki maszkiety, co na krisbałm nawiyszali. Jak moja starka była bajtlym, to u nich sie krisbałmu niy stawiało, yno łojciec przinios gałonź ze płonki abo trześnie powiesił pod gipsdekom, a potym na nij dziecka wiyszały te wszystki dobroty!
Za mojich młodych czasow, to my na krisbałm już chojinka godali. U nos dycki był świyrczek, u naszych somsiadow za ścianom – sośniczka, a te panoczki, co nad nami miyszkali, dycki kupowali jodła łod gorolow ze Wisły. Do strojynio mieli my ze trzi kartony roztomańtych glaskuglow a trocha łozdobow, co my sami zrobili ze papioru a słomy. Roz nom sie chojinka chyciła, bo sie do gałonzkow przipinało małe świyczki, we takich blaszanych żabkach. Wtynczos jeszcze ło lampkach chojinkowych żodyn niy słyszoł! Dziynki naszymu tatulkowi nikomu się nic niy stało, a łopolone gałonzki łobrocili my do ściany. Jak ksiondz prziszoł na kolynda, to ani sie niy kapnoł, że my dziyń pryndzyj mieli w doma fojera.
Komentarze