We Barborka rano wszystki bergmony szli do kościoła podziynkować Ponboczkowi a swojij patronce za przeżyty rok. Potym brali sie na gruba, ale we tyn dziyń już na doł niy sjyżdżali, yno we cechowni siodali za stoły, jedli, piwo pili, tańcowali a spominali, co im sie na wydarziło.
Łojciec łod moji starki fedrowoł na „Beacie”, a wieczorami rod rozprowioł dzieckom ło Skarbniku. Jak starka miała kwilka czasu przi szkrobaniu kartofli abo przi łuskaniu grochu, tyż nom ło nim bojała. Mie sie dycki nojwiyncyj podobała godka ło tym, jak jedyn leniwy karlus, co rod po kontach łobzajtowoł a cygarety kurził, dostoł łod Skarbnika bez pysk, bo łon kurzynio a gwizdanio na dole nigdy niy mioł rod, bezto za to fest koroł, a tymu karlusowi to do końca życio czerwione szramy na gymbie łostały.
Bez szterdziyści lot nazod robota na grubie dostoł ujek Pieter. Tyn chop łogromnie rod robił szpasy, a nojwiynkszo mioł uciecha, jak jakigo gorola nabroł. Roz dali mu pod opieka takigo młodego synka łod Rzeszowa, co sam za robotom przijechoł i chocioż ujek umioł dobrze po polsku, wszystek yno po ślonsku mianowoł. Borok synek niy poradził sie śnim dogodać, aż w końcu poszoł na skarga do sztajgra.
Sztajger zrobił groźno macha, ale w duchu sie śmioł, a spytoł sie: – Pieter, co ty koledze robisz za kawały?
A ujek na to: – Jo yny padoł Tomkowi, coby doł pozor, kamraci mogom zaświadczyć!
Z czasym synek sie trocha po ślonsku nauczył i lepij mu sie ze ujkiym Pietrym robiło. Dziwowoł sie wielce, że gorniki futrujom na dole myszy a szczury. Ujek padoł mu, że to je Skarbnikowo gadzina, a jak mo być zawał na grubie, to łona piyrszo ludzi łostrzygo, bo ze przodka ku szybowi leci! Jednako ujek zaś mu nowy szpas wyrychtowoł. Namowił kamratow, coby uwionzali myszy do zadnij szłapki szpugat, a potym jom puścili synkowi pod nogi. Ujek skryty za kamiyniym szarpnoł mysz, a łona wol niy wol musiała lecieć.
Synek cołki zezielynioł łod strachu a ryknoł tak, że aż na podszybiu go słyszeli:
– Panie Pieter, na pomoc, gdzie mam uciekać, bo mysz do ściany się cofa!
Kamraci mieli radzi młodzioka, a chcieli, coby mu Pieter łodpuścił, ale łon dycki godoł, że musi go jeszcze troszka po naszymu wychować. Inaczy by se Tomek ni mog wziońć jego cery, bo Pieter ślubowoł wydać jom yno za Ślonzoka!
Komentarze