Jak się downi żniwowało
Jak się downi żniwowało


Mój tata przirychtowoł łosełka a wyklepoł kosa, ale piyrszo gość pszynice urżnoł siyrpym, co jeszcze do dzisioj u nos we laubie wisi. Tyn siyrp, co był jeszcze po starziku Johanie, mamulczynym tatulku, może mieć i ze sto lot, cały je zaruściały, bo sie nim już nic niy robi a ciynki je jak tyn miesionczek na nowiu.
Z tej piyrszej słomy robiło się dycki krziżyk do piyrszego koziołka, ale nasze somsiady, co byli łod Cieszyna, krziżyk robili na końcu. Wiela my sie tyn łostatni roz niy narobili, pola już było yno konsek, a jeszcze fest wydeptane łod ludzi, co se tam droga skrocali, ale pamiyntom czasy, jak żniwowała nasza starka. Stawiali my po sztyry snopki do kożdego koziołka, a wiyrch wionzali powrosłym. Potym za pora dni przijechoł chop ze maszynom do młocenio a wymłócił nojprzod tym „troszkorzom”. Tak sie godało tym, co wiela pola niy mieli. To już była wygoda, bo pryndzy to starka dycki wynajmowała konsek stodoły łod swojich znajomków a młociło sie cepami. Przirychtować taki cep to była dziepiyro robota: uciońć skorzane rzymiynie, wszystki namazać, coby były miynki, a potym jeszcze uszykować mały łobłonk, co na nim cep chodził. To sie brało konsek gałęzie, ale niy pamiyntom już jaki, nejści ze lyski, bo sie leko gła, ściongało sie kora, wionzało na łobłonk, a warziło we wodzie bez pora godzin, aż taki łostoł. Prosto słoma, co nom łostała ze młocenio, dowali my dycki do strużakow, bo madrace yno bogaci mieli, a ze łobiylim jechało sie jeszcze na fachel, coby wszystki plewy wywioło. Potym już yno do wodnego młyna nad łodnogom Rudy, kaj sie ziorka mleło. Miechy ze monkom trza było dostać do dom na małym wozku ze dyszlym a jeszcze schować we komorze. Tam musialy pora dni postoć, zanim starka upiykła piyrszy chlyb. Piekaroka swojigo my niy mieli, bezto musieli my iść ze słomionkami do piekorza na Kościołek. Jak my wypieczony chleb prziniyśli do dom, to my sie już doczkać niy mogli, kiej go bydymy jeść. Jadło sie go dziepiyro na drugi dziyń, bo starka godała, że świyży chlyb ni ma zdrowy na żełondek, ale moja mamulka wiedziała swoji, że to skuli tego, że świyżego chlebiczka sie wiyncy zjy, a bezto by go na długo niy stykło. Takich piyńć – sześć pecynkow wielgich jak koło młyński stykało nikiedy i na dziesiyńć dni. Niy uwierzicie, ale tyn chlyb był porzad dobry, choć był zdziebko twardy i starka musiała se go moczać we kawie z cygoryje. Tyn smak a ta hrubo skorka pamiyntom do dzisio, ale takigo chleba już teroz niy piekom, a niy wiym, eli jo bych taki upiyc poradziła!

1

Komentarze

  • Pyjter 25 lipca 2009 10:20Grymlino podejcie przepis na tyn chlyb :)

Dodaj komentarz