Rys.: GRYMLINO
Rys.: GRYMLINO


Pszczynka je tam maluśko, ale jak prziszły roztopy abo długo padało, to przebrała i łonki zaloła. W tyn czos trza było daleko łobchodzić, aż na mocniyjszy mostek na dworskich łonkach.
Jedyn roz niy chciało sie synkowi siedzieć we klasie, bo był łogromny chyc, bezto padoł se, że pojdzie pryndzy do dom. Żodnego sie ale niy spytoł, yny wzion pukeltasza na plecy a poszoł. Bez dworski mostek iść niy chcioł, bo dobrze pamiyntoł, co go łońskigo roku spotkało. Jak już był we połowce łonki, ujrzoł chopa ze nojwiynkszym dworskim bykiym. Byk sie szarpnoł, urwoł ze lańcucha a prosto gnoł na tatulka, a łon stoł jak przimurowany.
– Uciekej gibko pod most! – wrzasknoł tyn chop, co byka wiod, a tatulek jakby dostoł krzideł, ale i tak ledwie zdonżył uciyc! Niż wloz do ruły pod mostym, musioł ściepnońć pukeltasza. Byk wsadził za nim łeb a fuczoł, ale ni mog go dostać, za to jego tasza roztarmosił na maras.
Bezto teroz synek szoł na tyn lichszy mostek wele kaliny a rozmyśloł, co by tu zrobić, żeby mamulka sie niy kapła, że ze szkoły uciyk. Łoroz słyszy, jak coś dzwoni, jakby ktoś żelazym ło żelazo trzaskoł. Patrzi, a tu po mostku idzie taki hruby lańcuch, som bez niczyji pomocy, a wije się jak żmija! Synka sztopło, ale zaroz prziszło mu do gowy, że to mu kamraty robiym szpasy, isto za nim uciykli ze szkoły, a teroz go straszom, bezto skoczył pod mostek, ale tam żodnego niy było. Wylecioł na wiyrch, uwidzioł jeszcze na mostku łostatnie łogniwko lańcucha, ale za chwila sie straciło we trowie. Skoczył tam, nogami trowa poszmatloł, ale tam tyż nic niy było! To go dziepiyro strach wzion a uciekoł ku chałpie.
Przespoł się trocha we stodole, ale nijak ni mog zapomnieć tego, co widzioł na mostku. Cołki wieczor chodził markotny, ale jak prziszła ze pola służonco Neżka, to sie jom spytoł, eli coś wiy, że na mostku wele kaliny straszy?
– Tyżeś zaś coś nawywijoł, Hubertku, jo to widza po twojich łoczach! – padała Neżka.
– No, ale powiydz Neżka, ja abo niy? – prosił jom Hubert.
– Mosz szczyńści giździe, że ci przaja, bezto ci powiym: tam sie ni mo chodzić bez połednie, bo tam utopek sie pokazuje! Zmiynio sie we taki wielgaśny lańcuch, łogromnie trzasko po moście a jak żmija do trowy ucieko.
– To jo go widzioł... – wystynkoł Hubert.
Ale Neżka mu nie uwierziła, yno poklupala sie we gowa:
– Musioł żeś synku za długo na słoneczku siedzieć! – łodpedziała i poszła do swoji roboty.

Komentarze

Dodaj komentarz