Drugi patron łod wody to był świynty Jon Nepomucen, co go czeski krol Wacław kozoł utopić we rzyce Wełtawie.
Ludzie jednako mało tych Janow rozrożniali, możnej bezto ze dwoch zrobił sie jedyn. Wszystki zasługi Jana Krzciciela norod przipisoł Nepomuckowi, bezto we wsiach a miasteczkach mioł swoja figura kaj na moście abo na rynku, zaś Krzcicielowi nigdo figur niy stawioł, no to poszoł we zapomnieni.
Z tymi utopkami ludzie dycki mieli utropa, bo to były straszne gizdy! A to siano porozciepowali, a to łonka zaloli, że ani się siyc niy dało, czasym łożyroka posmykali, kiedy indy jakigo niyboroka utopili a Bog jedyn wiy, co jeszcze poradzili naszkłodzić. A wszysko to sie dzioło w nocy, bezto mało kiery mog padać, jak te utopki wyglondajom, chyba że łone same mu sie chciały pokozać. Godało sie, że yno niywinny mog ich widzieć, a to bezto, że mu niy umiały zaszkodzić. W naszyj łokolicy to sie jedyn taki utopek pokazowoł na Gagańcu, mioł zielone pyszczysko a hut ze kolorowymi szlajfkami, po Głybokim Dole pływała wielgo końsko łeb i to tyż mioł być utopek. We Jejkowicach, skond moja starka była rodym, to dziecka widywały małego chopka we czerwonyj czopeczce, co wiyszoł na krzokach nad rzykom roztomańte ciaćka: szlajfki, zygarki a pociorki. Na stawach pod Raciborzym pokozywoł sie czorny chopek, co groł na skrzipkach. Kto go posłuchoł, był stracony, bo go wywiod ze chałpy a boroka utopił! Teroz to te gizdy kajś się potracili.
Nasz somsiod godoł, że to bezto, że po drugij wojnie suli na pola azotoks prociw stonce, ale jo bych bardzij wierziła tymu, co godała nasza starka, że utopki a inne giździarstwo bydzie tak długo ludzi nagabowało, podwiel dzwon kościelny niy bydzie drugigo dzwona słyszoł, a teroz prziszły prawie te czasy, że w kożdej miejscowości je wiyncy jak jedyn kościoł.
Ale moj starzik, co był fesztrym, tyż mioł swoja teoryjo.
– Utopkow ni ma – godoł. – To se yno ludzie tak wymyśleli! Jakbyś chciała łoboczyć utopka, to ci go pokoża, yny musisz iść sy mnom wczas rano do lasa.
Nojwiynkszo mordynga to było stanońć ze łożka, jak było cołkiym cima. Jak my wylyźli na dwor, dzwoniłach zymbami, jakbych miała goronczka, ale potym żech prziwykła. Jak wyszło słońce, to my leżeli już kole stawu ze lornetkom we rynkach. Łoroz coś plomsło, jakby ktoś skoczył ze groble do wody, a jo go uwidziała! To był utopek we czerwonyj czopce, a za nim płynoł drugi myjszy!
– Podziwej się teroz dziołcha bez lornetka! – padoł starzik i jo tak zrobiła.
To była wydra ze młodym! Od tego czasu we utopki niy wierza, chocio rada o nich bojom.
Komentarze