Jedyn chop ze Baranowic mioł łogromnie gryfno a robotno cera i chcioł jom dobrze wydać, beztóż jom sztyjc karlusom zachwoloł: – Nasza Zuzka z bele czego zupa uwarzi, i z dymbowego liścio!
– Z bobkowego chopeczku, z bobkowego – sztyjc poprawiała go jego baba Maryjka, ale łon i tak niy poradził tego spokopić, a dali godoł swoji.
Te przekwolani słyszała jedna bogato baba, co miała synka do żyniaczki. Rada by była takij niywieście, co by zupy nawarziła ze liścio, co go je za tela kożde lato w lesie. Wystowcie se, że te babsko było tak łogromnie pragliwe, że dało se Zuzka zawołać! Dziołcha poszła z bekiym ku starce, bo sie strasznie boła tego frechownego babska.
Starka sie yno łośmioła a poszeptała i cosikej do ucha a głośno pedziała: – Niy bój się dziołcho, jeszcze z tyj gupij godki łod twojigo łojca bydzie pożytek!
Niy starej sie a zrób tak jak we tyj bojce, co żech ci bez zima bojała, pamiyntosz?
Pocieszono dziołcha poszła prosto ku bogoczce. Baba prziszykowała wielgi garniec a kupa dymbowego liścio, co i go dziecka ze lasa prziniosły.
– No a teroz dziołcha pokoż, co poradzisz! – rozkozała.
Zuzka naloła wody do garca, wsuła sol a poczkała, aże woda zacznie wreć. Za tyn czos przirychtowała wielgo warzecha i rogolka, co jom gospodorz wystrugoł ze wiyrszka łońskij chojinki. Wciepła jedyn listek a pomiyszała, wciepła drugi listek a dali szkrobie warzechom po spodku garca. Trwało to delszo chwila, a baba sie już niy mogła doczkać.
– Robżysz to gibcij dziołcha! – poganiała Zuzki.
– Ale to sie niy do gospodyni. To musi mieć swój czas, jak krupy! A mocie tam jaki, to dejcie... zupa bydzie lepszo!
Chałupniczka, choć wielce niy rada, poszła po krupy do komory, a za chwila zaś zaglondała do garca.
– Je już fertik? – pytała sie co chwila.
– Jeszcze troszyczka paniczko zetrwejcie, ale by sie zdało jeszcze konsek masła a troszka monki, zrobiłabych ajnbryna!
Baba sie skrziwiła, ale poszła nozod do komory, a jak już była we siyni, Zuzka zawołała jeszcze za niom:
– Dejcie gospodyni jeszcze zbonek mlyka, to już bydzie koniec!
Dziołcha zupy nawarziła tela, że jom bez trzi dni jedli. Wszystkim we chałpie smakowała, choć troszka gorsko była łod tego dymbowego liścio. Bogoczka nijak niy umiała Zuzce prziganić, bo jak ło tej gorszczelinie spomniała, to dziołcha i odpedziała: – Wiycie gospodyni, jo te dymbowe liści wyciepna, a reszta łostawia, bo jodła szkoda!
I baba sie musiała śniom zgodzić. Tak to zupa ze bojkowego gwoździa pomogła dziołsze sie wydać. Ni miała potym Zuzka lekigo życio ze swojom teściowom, dycki sie śniom zgodzała, ale robila wszystko po swojimu.
Komentarze