Poradziłach rozeznać kukułka, ale yno po kukaniu, bo żech jom nigdy nie widziała. Krom tego znałach gołymbie abo – jak sam nikerzi godajom – pulty. Wiedziałach, że te, co po łowocowych stromikach skoczom, to som szpoki a kosy, ale kery je kery, to z tym już było gorzi, ale tak nojlepi ze wszyskich ptoków za młodu żech znała wroble, co ich jeszcze po wsiach też nikerzi cirlipy mianujom. Dugo wierziłach potkowi, że te czorne, co śnimi lotajom, to tyż som wroble, yny wpadły do komina, ale teroz już wiym, że je im kopciuszki na miano.
Dziepiyro jak, żech sie wykludziła ze miasta miyndzy pola a łogrody, to żech widziała roztomańte insze ptoki: szczygły, szternady a pinkawy. Byłach łogromnie ciekawo, jak im je na miano, bezto tata mi kupił dobro ksionżka, a potym mało lornetka. Rada sie na nich dziwom do dzisioj. Teroz już wiym, że łoglondani tych łopiyrzonych stworków je lepsze niż nojpiykniyjszo telenowela we telewizorze: wadzom sie, pierom, a potym godzom, ale najwiyncy to se chyba przajom, bo kożdego roku widza ich w tym samym gniozdku.
Ptoszki wiela nom godajom niy yno śpiywaniym, ale tyż swojim zachowanim. Jo łod nich dycki żech wiedziała, że ktoś ku nom idzie, a kaj je mój kocur Łatek, co ich zamiarowoł chycić, ale mu sie to nigdy niy powiodło.
Tak ze piyńć lot nazod na nasz plac przyleciały dwie sroki. Moc żech tym ptoszyskom niy przoła, bo to som zbóje, ale taki tyż żyć muszom. Te dwie były taki mondre, że kradły sucho karma, co żech jom wysypowała kotom. Jak koty były przi misce to im tak długo lotały nad głowami, aże uciykły. Wyskoczyłach ze chałpy, coby sroki pognać, ale patrza, że ta jedna skoko po ziymi a skrzidłym zamiato. Myślałach, że udowo, ale śniom doprowdy coś było niy w porzondku. Padałach se: co byda takimu boroczkowi żałować i dałach im pokoj. Sroki posiedziały pora dni, a potym kajś sie straciły. Za jakiś czas zaś sie pokozały, ale prziwiodły ze sobom młode. To my mieli na placu nojprzod sroczo szkołka, a potym szkoła i tak było bez trzi lata! Ani żech sie niy obejrzała a godałach ło nich „nasze sroki”. Żol mi było tyj jednej, bo łona już taki boroczek łostała, a ta drugo czynsto-gynsto musiała jom bronić przed kotami abo przed wroblami, bo te gizdy wyczuły, że im wiela niy ukrziwdzi, za to chciały i dać bobu.
Łońskigo roku na wiosna sroki niy przileciały, chocioch cołki czos ich wypatrowała, niy widziałach nikaj „naszego boroczka”, niy wiym, co sie śnim stało. Nikedy spominom, jak se przoły, a myśla se, że my sie jeszcze wiela muszymy łod przirody nauczyć.
Komentarze