U starki Konskuli we Zaborzu miyszkoł kot, co mu było na miano Morus. Kocisko było frechowne: myszy niy chytało, yny wylygiwało sie na zofie. Roz miarka sie przebrała i starka go wygnała. Kocur sie łobraził, łogon zadar a poszoł we świat.
Szoł, szoł... aż trefił do bojki „O kocie w butach”. Tyn kot, co tam dycki robił, pojechoł na wywczasy, a Morus musioł go zastompić. Trocha sie łoganioł, ale jak mu łobiecali miech piniyndzy, to ustompił. Chodzić po dwóch nogach hnet sie nauczył, bo ślonski koty som grajfne, ale te wielki boty, a czopka ze piyrzym to mu sie niy widziały. Kocura jako tako łodsztryglowali a kozali mu iść na krolewski dwor, ale niy uszoł daleko, bo ze młyna mu zawoniało krupami ze szpryrkom. Seblyk se te piykne łachy a schowoł we krzokach, bezto, że we młynie chcioł robić za zwykłego kota.
Miyszkoł tam stary młynorz ze trzyma synami, ale dwa starsze braty niy przoli nojmłodszymu a godali na niego gupielok, za to, że tyn Jonek mioł dobre serce a przoł zwierzinie. Kot sie rod śnim skolegowoł, bo Jonek mioł cichobiegi. Po długich namowach sie ciupli. Kot dostoł noreście strzewiki do tańca a harców, a Jonek we hucie a botach łobstoł za princa, bezto łoba ciepli robota we młynie a poszli szczyńścio po świecie szukać. Długo wandrowali, aż trefili do krolewskigo miasta. Zaroz przi wrotach strażniki Jonka chycili, zakludzili do krola, a kota przegnali. Krol szukoł takigo princa, coby poradził zrobić wojna ze somsiadym – czarownikiym a łobiecowoł dać mu cera, ale wszyjscy sie czarownika boli, bo wiela ludziom ukrziwdził. Jonek tyż chcioł odkozać, ale żol mu sie krolewny zrobiło, bezto poszoł szukać mondrego Morusa. Cało noc sie potym ugadywali ze krolym, że rano narychtujom wojsko, ale nojprzod posłali jeszcze kota ze pismym.
Morus wiedzioł, że mu niy pojdzie leko, nogi we cichobiegach mu sie troszka trzynsły, ale łod czego mioł głowa. Pomyśloł se, że czarodzieja trza nojprzod znerwować, to niy bydzie dowoł pozor na to, co sie wele niego dzieje a jako dycki mioł szczyńści! Czarownik był zły, bo niy poradził wynokwić nic nowego, bez to jak yno uwidzioł kota chcioł go zaroz zmiynić we mysz, ale kot padoł: hola, hola... jak mi co zrobisz nic się niy dowiysz!
Rod niy rod czarownik musioł go posłuchać, a Morus mu zaczon cyganić w łoczy, że krol mo małuśkigo chroboczka, co do głowy lezie, a ze każdym robi, co yno chce, chyba żeby czarownik zmiynił sie we coś jeszcze myjszego. Czarodziyj zaczon medytować, a kocisko jak niy wrzasknie: Dej pozor! Już leci!
No to czarodziyj fiknoł kozła a była śniego maluśko muszka. Kot jom pacnoł łapskiym a zostoł po nij yno mokry flek Jonek łostoł krolewskim ziyńciym i żyli by oba z kotym długo a szczyńśliwie, ale Morusowi było tesno za starkom, bezto powandrowoł nazod do Zaborzo. Teraz wylyguje sie w łoknie we familoku a grzeje stare kości na słoneczku.
Komentarze